හංසි මිස් – 3 පරිච්ඡේදය

 මෙය ප්‍රබන්ද කතාවක් වන අතර මෙහි එන සියලු නම් ගම්  හා චරිත ව්‍යාජ ඒවා වේ.මෙමගින් කිසිවෙකුට අපහාස කිරීමට අපේක්ෂා නොකෙරේ.මෙය හුදු කියවන්නාගේ විනෝදය පිණිස නිර්මාණය වුවකි.

“හරි සමාවෙන්න…මම නිකම්ට කෑ ගැහුවේ…”මම මගේ නිරුවත් කය දොරට මුවා කරමින් හිස පමනක් පිටතට දමා ඇතිවූ තත්වය ගැන මගේ අසල්වැසියාට නිදහසට කරුණු පැවසුවෙමි.ඔවුන් මට රවමින් පිටව යද්දී මම දොර වසා එතනම බිම හිදගෙන සැනසුම් සුසුම් හෙලිමි.තවත් ටිකක් එහා මෙහා වූවානම් සේරම ඉවරය.තාමත් මම සුරතාන්ති වල මිහිරෙන් මත්ව සිටියෙමි.එහෙත් කිසියම් හෝ අමුත්තක් මගේ සිත තුළ කැරකෙමින් තිබුණි.එක් වරම මම ස්ව්‍යන්වින්දනය කළේ ඇයි…?දොරට හේත්තු වී මම කල්පනා කරන්නට වීමි.සමහර විට මගේ ස්ත්‍රී මනස මා පුදුම කරීමට කළ දෙයක් වීමට ද පලුවන.එසේත් නැත්නම්…මගේ අවදානය නිතැතින්ම යොමු වුයේ ගලවා දමා ඇති ඇදුම් වෙතය.මම වේගයෙන් නැගිට ඒ වෙත දිව ගියෙමි.ඇදුම් ඒ මේ අත පරික්ෂා කර බැලුවද එතරම් දෙයක් සොයාගත නොහැකි විය.ඒ සියල්ල මගේ මනසේ වූ මනස්ගාත ලෙස මම ඉවත දැමුවේ , එවැනි කිසිවක් සුදු වීමට ඉඩ නොමැති නිසාවෙනි.පසුව මම නාන කාමරයට ගොස් ස්නානය කරන්නට කළෙමි.

දින දෙකකට පසු…

8:30 AM

විශ්වවිද්‍යාලය ඉදිරිපිට ටැක්සි රථය නතර කළ අතර මම රථයෙන් බැස ගත්තේ දැඩි ක්ලබලයෙනි.කොට ගවුම සුළගට ලෙල දෙමින් තිබෙද්දී මම රථයට මුදල් දී වේගයෙන් විශ්වවිද්‍යාලයය තුළට පිවිසුනෙමි.පොත් මිටියත් තුරුළු කරගත් කෙල්ල කොරිඩෝ අතරින් වේගවත් පියවර තබයි.මම ශාලාවට පිවිසෙද්දී එහි සිසුන්ගෙන් පිරි තිබුණි.වාසනාවට දෙව්මි මට ආසනයක් වෙන්කරගෙන සිටියාය.මම කාගේත් ඇස ගැටීමට පෙර ගොස් එහි වාඩි වුයෙමි.

“හයි…දෙව්මි, කොහොමද ඉතින්…?”

“ඉතින්.. ඉතින් කොහොමද ඔයාට…”ඈ මගේම ප්‍රශ්නය නැවත මටම යොමු කරයි.

“මම ක්ලාස කරන්න පටං ගත්තා අනේ…”

“ෂා…ශෝක්නෙ…දැන් කොච්චර විතර හෙව්වද?”

“තම පටං ගත්තා විතරයි හලෝ, අනික මම තාම කැම්පස් කෙලෙක් නේ…”මම මුණ ඇබුල් කරමින් කීවෙමි.

“ඒ , එක නෙවෙයි…”ඈ කතාව වෙනස් කරමින්…

“මොකක්ද මම කියන්න හිටියේ…”

“අර කොල්ලා ගැනනේ…?”මම කීවෙමි.

‘හා…ඔයා කොහොමද මගේ හිත කිවෙව්වේ….? “

“එක ඉතින් එච්චර දෙයක් නෙවෙයි, ඔයා ඉතින් මගේ ය්ලුවානේ…”මම පොත් සුදානම් කරමින් කීවෙමි.

“මේ..ඒවාට එන්න එපා..හොදද? ඒ කොල්ලා මගේ”

“හරි… හරි….එහෙනම් ඔයාම තියා ගන්නකෝ…”මම මද සින්වකින් පවසා පාඩමට සුදානම් වීමි.

පැයක් ගත විය.ශලාවේ අතරින් පතර කසු කුසු ඇසෙද්දී මම පොතට මගේ අවදාන ය යොමු කරීමට උත්සහ කළෙමි.එක්වරම මගේ උදරයෙන් සිහින් කිතියක් දෑන්නට පටං ගත්තේය.මම මුලින් එත එතරම් තැකුවේ නැති නමුත් එන්න එන්නම කිතිය දැඩි විය.එය නිකම් හරියට මගේ ග්ර්බාශය තුළ බුවල්ලෙකු සිටිනවා වැනි හැගීමකි.මගේ වම් අත උදරය වෙත් ගියේ අකුණක් මෙනි.එම කිතිය සෙමින් සෙමින් මගේ යෝනි මාර්ගය පුරා පැතිරී ගිය අතර මම තෙත් වෙමින් සිටියෙමි.මට කාමආශාව දැඩිව දෑන්නට පටං ගත්තේය.මගේ ඇත වූ පෑන වෙවුල්න්ට විය.මම එන්න එන්ම්ම සුර්තතියට ළං වෙමින් සිටියෙමි.මට සිහින් කෙදිරියක් ගෑ වෙත්ම මම ක්ෂණිකව මගේ කට අතින් වසා ගතිමි.  

“හංසි ඔයා හොදින්ද ?”

“ඔව්…අහ…ආඅං…මම හොදින්…”එහෙත් මගේ සුර්තතිය සම්පුර්ණ වෙමින් තිබුණි.එක වරම මා අත වූ පෑන ගිලිහි ගියේය.මගේ මනෝ ශරීරය පා වෙවෙනවා සේ දැනුණි.මම හිද සිටි පුටුව ට දෙඅත් තද කර මගේ යටි කය පුටුවෙන් මදක් ඉහලට එසවීමි.යටි කය ගිගුම් දෙන මිහිරෙන් මට මගේම දෙතොල් සපා ගැනුණු අතර දෑස් උඩ ගියේය.මම ඒ සුන්දර සුර්තතියේ රිද්මයට  උකුල සෙමින් ගස්ස්නට වීමි.මම විනාඩි පහක් පමණ සුරතන්ති රසෙන් මත් වී සිටියෙමි.පෙර මෙන් එය දිගටම නොපැවතී එක් සුර්තතියකින් අවසන් විය.මම නැවත දෑස් විවර කර බලන විට දෙව්මි මා දෙස බයවෙලා මෙන් බලා සිටියාය.මම කිසිවක් නොවූ ලෙසට මගේ කොණ්ඩයේ පෝනි ටෙල් එක නැවත සකසා පෑන අතට ගතිමි.

“මොකද දෙව්මි බයවෙලා වගේ…”මම ඇගෙන් ඇසුවද එයට පිළිතුරු දී ගත නොහැකිව ඈ බලා සිටියාය.

මතු සම්බන්දයි